Cech piekarzy
Od początków istnienia Krakowa dużą rolę odgrywały rzemiosła spożywcze, rozwinęły się one najpierw w osadach służebnych. Cech piekarzy powstał zapewne później, około II połowy XIII w. W 1257 roku książę Bolesław Wstydliwy w przywileju lokacyjnym zobowiązał się do zbudowania kramów na rynku krakowskim, gdzie miało być sprzedawane pieczywo, a także wyroby rzeźnicze i masarskie. Do największego rozkwitu w okresie nowożytnym, cech doszedł w szesnastym wieku wraz z szczytowym momentem rozwoju miasta.
Piekarze uczestniczyli w życiu społecznym Krakowa w sposób znaczący, czy jako rajcy, czy członkowie Bractwa Kurkowego mającego bronić murów miasta, czy po prostu biorąc udział w obchodach, uroczystościach i wjazdach królewskich pod wielką chorągwią cechową z insygniami, a także w zabawach przy końcu zapustów. Ciągłe wojny w XVII i XVIII wieku rujnowały status majątkowy piekarzy. Dopiero wiek XIX przyniósł poprawę ich losu materialnego, choć lata pierwszej wojny światowej mocno go znowu nadwyrężyły.
Cech piekarzy z powodzeniem funkcjonował w dwudziestoleciu międzywojennym. W czasie II wojny światowej okupant hitlerowski poddał produkcję i sprzedaż chleba reglamentacji, a liczne ograniczenia powodowały się kurczenie liczby piekarzy. Piekarzom nie sprzyjały także lata powojenne, gdzie w 1950 roku władze komunistyczne zlikwidowały cech, a jego członkowie musieli zrzeszać się w Cechu Rzemiosł Różnych. Piekarze prywatni byli wręcz tępieni zarówno restrykcyjnymi przepisami, jak też tworzeniem konkurencji w postaci zakładów państwowych i spółdzielczych.
Utworzony w 1985 roku Cech Rzemiosł Spożywczych, w skład którego weszły branża piekarska, cukiernicza, masarska i wędliniarska, przyczynił się do odrodzenia tych branż, zaś upadek komunizmu i wolny rynek stworzyły dogodne warunki do rozwoju.