Cech cukierników
Cukiernictwo w Krakowie przez wieki rozwijało się w ramach cechu piekarzy i ma taką samą metrykę, jak cech piekarzy. Pojawienie się w dziesiątym wieku trzciny cukrowej w Europie, burzliwy rozwój produkcji cukru oraz wyodrębnianie się cukiernictwa, jako osobnego rzemiosła w drugiej połowie szesnastego wieku na dworach magnackich spowodowały, że także w Rzeczypospolitej pojawili się cukiernicy, nie związani z piekarstwem, zwani byli „pasztetnikami”, początkowo tępieni przez cech piekarzy, jako tzw. „przeszkodnicy”. Walka o samodzielność doprowadziła do powstania w 1766 roku cechu „pasztetników” w Krakowie.
Dynamiczny rozwój cukiernictwa w tym mieście nastąpił z końcem osiemnastego wieku, gdy powstała technologia wyrobu cukru z buraków. W pierwszej połowie dziewiętnastego wieku cukiernictwem w Krakowie rządzili w znacznej mierze emigranci z Szwajcarii, Włoch i Niemiec. Cukiernictwo dało początek powstawaniu kawiarni w Krakowie, które potem zasłynęły na cały świat. Najpierw słynne było „Maurizio”, potem „Michalik” i „Noworolski”.
Kawiarnie krakowskie stały się istną wylęgarnią bohemy i inteligencji. Ich rola kulturotwórcza jest nie do przecenienia. Niestety w czasie okupacji niemieckiej większość kawiarni została zamknięta. Po drugiej wojnie światowej kawiarnie krakowskie zostały upaństwowione, lub uspółdzielczone. Cukiernictwo w postaci małych zakładów, produkujących na sprzedaż detaliczną jednak przetrwało, a po upadku systemu komunistycznego wiele z nich nabrało wiatru w żagle, stając się potentatami w swej branży, nawet w skali krajowej.